Poniedziałek

   "Drogi Pamiętniku,
Co prawda zdarzyło się to 1010 lat temu, ale ja wciąż mam wrażenie, że to był zeszły tydzień. Pamiętam doskonale tamten poniedziałek. Słońce wstało późno i przez cały dzień nie wyjrzało zza chmur. Nie czułam się najlepiej. Nie chciałam pracować. Nawet nie weszłam do stajni. Gdy wstałam rano, pozwoliłam służkom mnie ubrać, zeszłam na dół na śniadanie, gdzie czekał na mnie Arkadiusz. To był już drugi tydzień odkąd wyznaliśmy sobie miłość. Wstał i podszedł do mnie, o czym pocałował i w milczeniu usiadł po drugiej stronie stołu. 
   Tego dnia praktycznie nie rozmawialiśmy ze sobą. Nie mieliśmy zbyt dużo czasu na to. Arkadiusz spędzał dnie na zarządzaniu państwem, a ja mogłam robić wszystko, chociaż nie miałam ochoty na nic. 
   Po śniadaniu wyszłam do ogrodu. Nie padało, ale w powietrzu czuć było nieprzyjemną atmosferę nadchodzącego deszczu. Niestety, na ten trzeba było jeszcze długo czekać. 
   Usiadłam na ławce. Spojrzałam w stronę małego drewnianego domku przed którym Luca żegnał się z Klarą. Pamiętam, ze uśmiechnęłam się do siebie. O ile się nie mylę, to właśnie mijał drugi miesiąc jej ciąży. Uśmiechnęła się do niego i pogładziła dłonią rosnący brzuch. On pocałował ją i poszedł w stronę padoku. Chyba mnie nie zauważyła bo weszła z powrotem do domu i zajęła się swoimi sprawami.

   Wtedy podszedł do mnie Morten. Usiadł obok mnie i zagaił rozmowę. nigdy wcześniej nie rozmawiałam z nim w cztery oczy. Z tego co wiem, to swego czasu miał do mnie słabość. Naiwny"

Dobra, dobra. Obawiam się, że tak ich nie zainteresujesz tą historią.

Spadaj, Volturi. Może ciebie to nie interesuje, ale jestem pewna, ze są tacy, którzy chcą usłyszeć szczegóły.

"Zaczął od narzekania na pogodę, przeszedł przez "Jak ci się tutaj podoba?" i w końcu doszedł do pytania, które było widać, że najbardziej go dręczyło.

   Czy twoja siostra dawała znać co u niej?

   Wyczułam tęsknotę w jego głosie, ale nie chciałam go martwić. Starałam się, żeby moje pytanie "Która siostra?" zabrzmiało zabawnie. Jednak widziałam w jego oczach, że Victoria była mu droga. Gdybym wtedy wiedziała to co wiem teraz."

Izabelo, czy zdajesz sobie sprawę z tego, że zdradzasz co będzie dalej?

Arkadiuszu, czy zdajesz sobie sprawę, że zaraz zrobię ci krzywdę?

"Victoria, nie odezwała się do mnie ani razu. Szczerze? Nie tęskniłam za nią. Chociaż było mi żal Mortena. Najwyraźniej bardzo ją polubił. 

   Kiedy poszedł do zamku, znów ogarnęła mnie pewna melancholia. Tęskniłam za Alec'iem. On nie pozwoliłby na to, żebym siedziała na ławce w ogrodzie i  nie wiedziała co ze sobą zrobić. On zaraz wymyśliłby nam obojgu zajęcie. Za to właśnie go uwielbiałam. Był nieprzeciętny. Jego cierpliwość, talent i inteligencja była znana w całym hrabstwie. Tak bardzo za nim tęskniłam.

   Chwilę później podszedł do mnie Finnegan i najwyraźniej uznał za punkt honoru rozweselenie swojej Pani. Bawiliśmy się i biegaliśmy po ogrodzie. Nagle poczułam się dziwnie zmęczona. Podziękowałam mojemu "Rycerzowi" za dotrzymanie towarzystwa i poszłam do swojej komnaty. Zasnęłam nie czekając na posiłek. 

   Obudziła mnie służka mówiąc, że Arkadiusz czeka na mnie z obiadem. Nie chciałam go denerwować, więc szybko się zebrałam i zeszłam na dół. Nie pamiętam co było do jedzenia. Pamiętam tylko, że zjadłam go niemiłosiernie dużo. Chyba byłam naprawdę zmęczona zabawą z psem.

   Resztę dnia spędziłam w towarzystwie Paddy'ego, który już wrócił do zdrowia, jednak wciąż był słaby na tyle, żeby nie stać przy koniach cały dzień.

   Wróciłam do komnaty. Tej nocy śniłam o narodzinach lwa.

   Twoja

Izabela"