U Danielle

   Następnego dnia Izabela wstała z łózka zdenerwowana. Przeszła korytarzem i zapukała w drzwi pokoju w którym obudziła się dzień wcześniej. Otworzyła jej Danielle.

-Szukasz... czegoś... Izabelo?-zapytała zaskoczona niespodziewaną wizytą.

-Wyjaśnienia.-odpowiedziała Izabela wchodząc do komnaty i zamykając drzwi za sobą.-Więc?-usiadła na łóżku.-Może ja zacznę. Przychodzisz sobie spokojnie do łaźni i zaczynasz wykonywać swoją pracę czyli ocenianie mnie. Nie wiem dlaczego, ale jakimś dziwnym trafem lądujemy u ciebie w łóżku, zupełnie trzeźwe i nagie. Co to, (parę przekleństw po celtycku) miało być?

   Danielle obserwowała ja wpadającą w gniew z coraz większym uśmiechem na ustach. 

-Arkadiusz ma rację. Jesteś niesamowicie zabawna jak się złościsz.-Idąc za doświadczeniem brata pocałowała ją. 

   Kochały się krótko, ale agresywnie. Napawały się sobą. Dla obu było to nowe przeżycie. Zdecydowanie obu się podobało

-Dlaczego w ogóle za niego wychodzisz?-zapytała Danielle gdy skończyły.

-A mam jakiś wybór?-Izabela rozmarzyła się.-Czy zwykła stajenna może podważać zdanie Księcia? Skoro Książę mówi, że stajenna wyjdzie za niego za mąż to stajenna wychodzi za niego za mąż. 

-O nie. Nie jesteś kobietą, która pozwoliła by jakiemuś mężczyźnie decydować za nią. Dlaczego więc?

   Izabela popatrzyła na nią zaciekawiona.

-A nie przyszło ci do głowy, że chciałabym być jego żoną?

-Czyli jednak jesteś jak każda inna durna dziewka w których lubuje się mój młodszy brat. Taka, którą interesują tylko pieniądze i władza.

-Dlaczego tak myślisz?- podniosła się na ramieniu.

-Bo nie widzę innego powodu, dla którego mogłabyś wyjść za niego z własnej woli.

   Irlandka długo mierzyła ją wzrokiem, aż w końcu zrozumiała.

-Ty myślisz, że... że my... że to. Danielle! Podoba mi się to co jest między nami, ale myślę jednak, że bez mężczyzny to długo nie zajedziemy. 

-Rozumiem.-uśmiechnęła się.-Masz ten sam problem co ja. Niby fajnie, ale przydałoby się coś co by wypełniło pustkę.

-Daj spokój.-roześmiała się.-Obie dobrze wiemy, że i ty i ja jesteśmy dziewicami. Wiem, że nie masz zamiaru wychodzić za mąż, ale z drugiej strony... czy nie będzie przyjemniej spróbować z mężczyzną tak, żeby ludzie nie mówili za twoimi plecami?

-Fascynujesz mnie. Niby tak mała, skromna stajenna, a jednak ostra i waleczna kiedy trzeba. Arkadiusz będzie zachwycony, jak tylko dowie się o tobie wszystkiego. 

   Nie dowie się wszystkiego.-pomyślała. Nie wiedziała jak bardzo się myli.

   Chwilę leżały obok siebie. Izabela już miała wstać, kiedy Danielle zapytała:

-Kochasz go?

   Izabela wiedziała, ze kiedyś będzie musiała o tym komuś powiedzieć, ale nie przypuszczała, że będzie to jego siostra, którą poznała dzień wcześniej.

-Tak. Chyba tak. Tak myślę. Nie wiem. Nigdy nie byłam zakochana. Wiem tylko, ze nie będzie zachwycony tym, że jego małżonka pierwszy raz miłość uprawiała z jego siostrą. 

-Jesteś młoda, Izabelo.-uśmiechnęła się do niej.-Korzystaj póki możesz. Za dwa tygodnie będziesz już królową. Nie będziesz mogła sobie pozwolić na coś takiego. 

-To co?-zapytała odwzajemniając uśmiech.-Codziennie, o tej porze?